ﺗﻮزﯾﻊ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻣﺤﺎﺳﺒﺎﺗﯽ در ﯾﮏ ﺑﺴﺘﺮ ﻣﺤﺎﺳﺒﺎت اﺑﺮي، ﯾﮏ ﻓﺮآﯾﻨﺪ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﺎ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﭘﺎراﻣﺘﺮﻫـﺎي ﻣﺘﻌـﺪد از ﻗﺒﯿﻞ ﺗﻘﺎﺿﺎ ﺑﺮاي ﺳﺮوﯾﺲ ﻫﺎ، ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻣﺤﺎﺳﺒﺎﺗﯽ ﻣﻮﺟﻮد و ﺗﻮاﻓﻘﻨﺎﻣﻪ ﻫﺎي ﺳﻄﺢ ﺳﺮوﯾﺲ ﺑﺎ ﮐـﺎرﺑﺮان ﻧﻬـﺎﯾﯽ اﺳـﺖ. در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻫﺎي اﺧﯿﺮ، روﯾﮑﺮدﻫﺎي ﻣﺘﻤﺮﮐﺰي را ﺑﺮ اﺳﺎس ﻓﻨﺎوري ﻫﺎي ﻗﺒﻠﯽ ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺑﺎ ﺧﻮﺷـﻪ اي از ﺳـﺮورﻫﺎ اراﺋﻪ ﻣـﯽ ﮐﻨﻨـﺪ. اﯾـﻦ روﯾﮑﺮدﻫـﺎ ﻣﻨـﺎﺑﻊ ﻣﺤﺎﺳـﺒﺎﺗﯽ را ﺑـﺎ اﺳـﺘﻔﺎده از اﺿـﺎﻓﻪ/ﺣﺬف ﮐـﺮدن ﮔـﺮ ه ﻫـﺎي ﻣﺤﺎﺳـﺒﺎﺗﯽ ﻓﯿﺰﯾﮑﯽ/ﻣﺠﺎزي( ﺗﺨﺼﯿﺺ ﻣﯽ دﻫﻨﺪ. ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل، در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﻓﻨﺎوري ﻣﺠﺎزي ﺳﺎزي اﺟﺎزه ي ﭘـﮋوﻫﺶ در ﻣـﻮرد روش ﻫﺎي ﺟﺪﯾﺪي را ﻣﯽ دﻫﺪ ﮐﻪ اﻣﮑﺎن ﺗﺨﺼﯿﺺ اﯾﻦ ﻣﻨﺎﺑﻊ را در ﺳﻄﺢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺮي ﻧﯿﺰ ﻓﺮاﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﺑـﻪ ﻋﺒـﺎرت دﯾﮕﺮ، ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ اﻣﮑﺎن اﺿﺎﻓﻪ/ﺣﺬف ﮐﺮدن ﮔﺮه ﻫﺎ وﺟﻮد دارد، ﺑﻠﮑﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻫﺮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﺠﺎزي )ﺗﺨﺼـﯿﺺ ﻣﻨـﺎﺑﻊ ﺳﻄﺢ ﭘﺎﯾﯿﻦ( ﻧﯿﺰ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ. ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ، ﻧﻈﺮﯾﻪ ي ﻋﺎﻣﻞ ﯾﮏ ﻓﻨﺎوري ﮐﻠﯿﺪي در اﯾﻦ زﻣﯿﻨﻪ اﺳـﺖ ﮐـﻪ اﺟـﺎزه ي ﺗﺨﺼﯿﺺ ﻣﻨﺎﺑﻊ را ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻏﯿﺮﻣﺘﻤﺮﮐﺰ ﻣﯽ دﻫﺪ. اﯾﻦ روﯾﮑﺮد ﻧﻮآوراﻧﻪ ﺑﻬﺒﻮدﻫﺎي ﻏﯿﺮﻗﺎﺑﻞ اﻧﮑﺎري از ﺟﻤﻠﻪ ﺗﻮزﯾﻊ ﺑﺎر ﻣﺤﺎﺳﺒﺎﺗﯽ و ﮐﺎﻫﺶ زﻣﺎن ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ را ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه داﺷﺘﻪ اﺳﺖ. ارزﯾﺎﺑﯽ اﯾﻦ روﯾﮑﺮد از ﻃﺮﯾـﻖ آزﻣـﺎﯾﺶ ﻫـﺎﯾﯽ در ﯾـﮏ ﻣﺤﯿﻂ اﺑﺮ واﻗﻌﯽ اﻧﺠﺎم ﺷﺪه، و ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ اﻋﺘﺒﺎر روﯾﮑﺮد ﭘﯿﺸﻨﻬﺎدي اﺛﺒﺎت ﺷﺪه اﺳﺖ.
